Kijkles. Of Zwemles week 5

En zo mijn eerste Kijkles.  Dat betekent dat je dus het láátste kwartier van het zwemlesuur op de láátste zwemles van de óneven maand mag kijken. Niet achter het raam, want daar is immers maar 1 tafeltje waar je met goed geluk naar het kleuterbadje kan kijken. Nee, we mogen gewoon aan de rand van het zwembad, op de bank, zonder raam ertussen.

En ‘we’ zijn ouders. Maar ik zie ineens  ook allerlei grootouders, zusjes en grote broers. De bedoeling is kijken. Observeren.  Wat kan mijn kind al? Maar vooral voor sommige ervaren ouders: de juf aanspreken op het feit dat zijn kind toch écht wel een badje verder kan. Heeft de juf dat dan zelf niet in de gaten? Moet ze maar es kijken. En thuis in het bad kan hij het écht!   Goed. Druk dus op zo’n kijkles.

Eerlijk is eerlijk, ik kijk mijn ogen uit. Ik zit écht iedere week achter het raam maar heb geen flauw idee wat mijn dochter allemaal kan. En nu zie ik dat ze zonder moeite onder water duikt om een ding van de grond te halen. En ze drijft gewoon, op haar rúg!  Mijn dochter doet goed haar best. Samen met dochter van Buur luisteren ze goed naar de juf. Een Jongetje niet. Zijn moeder kijkt dan ook niet op de kijkles,  maar corrigeert. ‘Nee zoon, dáár naar toe’ ‘Niet spetteren, zoon!’ ‘Spring maar!’ ‘Het is niet eng!’ En de juf…. die gaat stoïcijns door met het voordoen van een krokodil, op de kijkles.

En ik ben ondertussen supertrots op wat mijn dochter allemaal kan. Toch de juf maar es aanspreken op het feit dat mijn dochter al zéker een badje verder kan. Maar goed, daarvoor moet ik wachten op de laatste zwemles van een oneven maand. Ik weet eigenlijk niet of dat ook voor de oneven jaren geldt.