Op de WC. Of zwemles week 12

Eindelijk kon dochter weer gewoon naar de echte Zwemles. Gewoon in het zwembad van Geldermalsen, daar waar het hóórt. En waar ik gewoon weer achter het raam kon gaan zitten. Mistroostig, zonder Buur:  haar dochter zwemt op een ander tijdstip. Buurkind en Dochter haalden niet in dezelfde week het ‘volgende bandje’ en daarom zijn ze nu voorgoed van elkaar gescheiden.  

Ondanks het feit dat Buurkind en Dochter nu hetzelfde bandje hebben,  buur en ik in hetzelfde buitendorp wonen, op dezelfde dijk wonen (nog net niet in hetzelfde huis) en dezelfde weg af moeten leggen naar het zwembad, rijden we iedere vrijdag zo’n beetje áchterelkaar naar Geldermalsen.  Niet goed voor de ecologische voetafdruk van zowel het zwembad als van ons, niet goed voor onze dochters (Buurkind krijgt nu tijdens de zwemles altijd last van haar buik zodat ze juist dan steeds naar de wc moet) en niet goed voor Belangrijke Zaken van Buur en mij. Kortom: vreselijk.  We vragen de mevrouwen achter de balie steeds:  buurkind wordt op de wachtlijst geplaatst van het tijdstip van mijn dochter.  Wachtlijst….klinkt lang.

Ik tik ondertussen het artikel voor mijn opdrachtgever af, althans, doe een poging. Ik kijk natuurlijk steeds op de klok om me 20 minuten voor het einde op te maken voor de laatste kijk-tien-minuten.  Daar kan ik zien dat mijn dochter kéúrig de rugcrawl, geheel diagonaal het zwembad doorzwemt om haar hoofd vervolgens tegen de kant te stoten. Ze lijkt het niet erg te vinden.  En ik weet nu weer waarom ik tijdens de zwemles  ook altijd op de wc zat: voor de rugslag en het feit dat ik me altijd zo alleen voelde in het zwembad. Hopelijk mogen buurkind en dochter weer snel bij elkaar in hetzelfde bad, op hetzelfde tijdstip. Dat zorgt voor een hoop gelukkigere uren voor iedereen de komende anderhalf jaar lang.  

Wassen met instructies. Of Zwemles week 11

Zwemles dus. Maar nu een andere. Met het hele gezin. En met oom, tante en twee grote nichten. Nadat we ons hebben uitgekleed, moeten we ons verplicht douchen, zonder badpak. Bij iedere douche hangt een flacon met zeep. En instructies waar en hoe we ons moeten wassen:  namelijk overal. Het plakkaat wijst ons erop dat we de volgende onderdelen niet moeten vergeten: oksels, vagina, billen en voeten.

Dan mag het badpak aan. En dan mogen we het mooie, inderdaad heerlijk schone, zwembad in. Broertje wil met oom van de glijbaan, de nichten hebben alleen maar oog voor de duikplanken en tante wil baantjes trekken.  Maar dit ziet onze dochter allemaal niet. Dochter wil zwemmen. Zwemles. En de badjuf is dit keer de vader.

Van te voren hebben we opgezocht wat het programma is: enkelvoudige rugslag , beenslag rugcrawl en borstcrawl. Via Youtube weten we wat dat inhoudt bij kinderen van vijf. Nadat Broertje 15 keer van een belachelijk hoge glijbaan is afgeroetsjt, de nichten hebben laten zien hoe goed ze van de hoogste kunnen springen en de tante tevreden de balans opmaakt van het aantal gezwommen baantjes, heeft onze dochter de voorgeschreven zwemtechnieken onder de knie, vindt Vader. Als we eruit gaan moeten we ons weer, zonder badpak, helemaal wassen.  Mét instructie. We gaan echt helemaal schoon in onze kleren.

Voor de goede orde: dit was niet het zwembad van Geldermalsen. Het was de Værløse svømmehal. Misschien moet de badmanager ook es kijken in de Deense zwembaden. Een verademing.

De volgende dag vliegen we terug naar huis. Als we hoog boven de Noordzee vliegen, merkt Dochter op: “Waarom heet de Wereld  ‘Aarde’,  terwijl er veel meer water is”.  We zijn blij dat we de zwemles niet hebben overgeslagen. Mijn dochter wil zich het water eigen maken, dat blijkt.