Jongetje. Of Zwemdiploma B

Net 4 weken na A, mag Dochter voor haar B-diploma afzwemmen. Ondertussen weten we hoe het werkt.  Het enige spannende is Het Gat. Kinderen moeten 6 meter onder water zwemmen om door een gat te moeten.  De lange rij kinderen moeten één voor één van de kant duiken. Om zo één voor één door het gat te gaan. Om zo één voor één applaus te ontvangen van de toeschouwende ouders.

Jongetje moest ook. Hij kan goed duiken en goed onderwater zwemmen. Maar, zoals een klein beetje verwacht: Hij gaat op het moment suprême niet door het gat. Geen applaus voor Jongetje.

Juf gebaart Jongetje uit het water te komen en hij mag zich weer in de rij voegen. Nog een keer. Het is stil in het zwembad. Hij duikt, zwemt onder water en gaat weer net voor het gat boven water.  Geen applaus voor Jongetje.

Dochter is aan de beurt. Dochter zit bij Jongetje in de klas en voelt zich  verbonden met hem. Des te spannender voor ons. Dochter duikt, zwemt onder water, door het gat. Applaus voor Dochter. En ik fluit op mijn vingers. Dat hoort ze en ze straalt.

Jongetje mag nog een keer. Weer komt hij voor het gat naar boven. Moeder gebaart hem door te zwemmen, alsnog even het gat door. Schamel applaus voor hem,  maar hij  weet wel beter.

Als de kinderen bij hun ouders aan de kant staan om zich klaar te maken voor het laatste diploma-onderdeel, mag Jongetje het nóg een keer proberen. Hij duikt, zwemt onder water en zwemt dóór het gat voor hij weer naar boven gaat. Groot, groot applaus voor Jongetje. Ook nu fluit ik op mijn vingers. Hij hoort het waarschijnlijk niet. Hij is blij.

In de auto terug naar huis, mét zwemdiploma B én chocoladeletter, vertelt dochter dat Moeder van Jongetje tranen in haar ogen had. “Ze huilde van blijdschap”, wist ze te vertellen. Dat zou kunnen kloppen ja. Maar vást ook van trots, op Jongetje. Omdat hij steeds weer de moed kon opbrengen om het steeds weer te proberen. 

En vást, heel misschien, vást ook van dankbaarheid voor de juffen. Zij maakten hem een jaar lang mee, iedere week in het zwembad. Zij kennen hem. En nu, tijdens  het Diploma B-afzwemmen, doordrenkt van strenge protocollen, hebben de juffen hun verworven inzicht gebruikt.  Ze wéten dat hij goed kan duiken en zwemmen, ook onder water. En dat hebben ze hem vandaag laten zien.  Hulde, alweer voor de juffen. En voor Jongetje.
 

De Waarneming. Of Zwemdiploma A

Eind oktober. En ja hoor, het A diploma in zicht. Vader ging met dochter mee. Ik was met zoon naar Leeuwarden. Leeuwarden is ver van Geldermalsen, zeker als er wordt afgezwommen. Niets vermoedend deden wij dat wat we moesten doen in Leeuwarden. Ondertussen kreeg ik berichtjes door. Vader begon te zweten:  Dochter moest uit het bad komen, met een Juf praten en als enige nog een keer een baantje zwemmen. Daarna zei de juf nog wat tegen haar. ‘Bloedstollend’, appte Vader.  Dochter moest nóg een baantje zwemmen. Als Enige. Vader had al bedacht dat er zo nu en dan toch wel eens iemand moest zakken. Anders zou de zwembond de kwaliteit van zwembad Geldermalsen ook ongeloofwaardig vinden,  zo dacht Vader. De waarschijnlijkheid was groot dat dat dan uitgerekend Dochter zou zijn.

Ondertussen, in Leeuwarden, had ik er vrede mee. Het was misschien ook wel eens goed voor Dochter om niet altijd alles in één keer te kunnen. Het kwam mij wel erg goed uit dat ik ver weg was en dat Vader dat dan even zou uitleggen.  Maar niets van dat al. De volgende app was een foto van de diplomabrief. Ik was trots. Dat leermoment zou later wel komen.

Vader was opgelucht en wilde in de auto toch even informeren naar wat de juf gezegd had. Dat wist dochter niet meer.  ‘Maar waarom moest je dan nog 2 baantjes zwemmen?’ , probeerde Vader voorzichtig. ‘Oh, ik denk dat ze vond dat ik zo mooi kon zwemmen, dat ze het gewoon nog een keer wilde zien”.

Eén gebeurtenis met twee totaal verschillende waarnemingen. Mijn dochter denkt voorlopig gewoon dat ze alles kan en de beste is. Hoe houden we dát erin?