Laatste zwemles van 2012. Of Zwemles week 8

De laatste zwemles van 2012. Buur en ik kleden onze dochters aan en kunnen dan , achter het raam, bijkomen. Niet van de kerstdrukte: het kerstprojectmanagement kunnen we natuurlijk gemakkelijk aan. Al hebben we besloten dat we volgend jaar gewoon éérder beginnen met de voorbereidingen. We zijn gewoon moe.  En ach, dan is zo’n uurtje wachten tijdens zwemles wel ok.  Ik hoef dan namelijk niks anders dan over Belangrijke Zaken praten, samen met Buur.

Maar dat is een aflopende zaak volgend jaar. We kregen een brief van Laco, het zweminstituut. Omdat ze ons beter van dienst willen zijn, mogen we voortaan a) onze kinderen begeleiden tot in het zwembad en b) het laatste kwartier langs de kant van het bad zitten, zoals bij de kijkles. Nét nu ik het ritme van de kijklessen eindelijk in mijn systeem heb, namelijk de láátste vrijdag van de óneven maanden, verandert het. Er bestaan geen kijklessen meer, want iedere les is een kijkles geworden. Niemand kan zich nu nog verheugen op een kijkles.   

Concreet betekent dit dat a) kinderen nog langer de tijd hebben om te jengelen omdat hun ouders nu eenmaal in de buurt zijn en b) Buur en ik geen tijd meer hebben om over Belangrijke Zaken te praten.  Want de 1^e tien minuten van de les zitten we ons voortaan te bemoeien met de badjuf, daarna moeten we ons snel naar achter-het-raam begeven en dan moeten we de hele tijd de klok in de gaten houden om op tijd voor de wekelijkse kijkles te komen.

Dat wordt druk dus volgend jaar. Maar aangezien ik me heb voorgenomen om wat meer regie over de dagelijkse gang van zaken te hebben, moet ook dit vast goed komen.

De Badjuf. Of Zwemles week 6

Geen kijkles dus. Maar weer gewoon achter het raam waar je je kind niet ziet. Wel zien we natuurlijk ándere kinderen. En zo'n ander kind huilde. In het bad. En de Juf troostte geduldig. Tegelijkertijd gaf ze de rest van de natte wurmpjes instructies.
"Huilt dat kind nou nog?"  vragen Buur en ik om de zoveel slokken thee, "da's ook wat."  En we waren blij dat het ons kind niet was, maar een ánder kind dat zich niet blij voelt tijdens de zwemles.

Ja, da's ook wat. Ik weet nog goed dat ik iedere dinsdag- en donderdagmiddag naar 'Zwembad Sudersee'  in Lemmer werd gebracht. Meestal door andere vaders en moeders. Ik was dus ook iedere dins- en donderdagmiddag op school al zenuwachtig. Altijd. Ik vond er niks aan. Maar als je bij het Tjeukemeer woont, is het zaak zo snel mogelijk 2 zwemdiploma's te halen. En altijd als we moesten rugzwemmen, ging ik naar de WC. Daar ging ik dan zitten totdat de Hoofdbadmeester mij er weer af bulderde. De Hoofdbadmeester had donker haar en bulderde dus altijd. Maar dat hoorde nu één keer bij badmeesters, laat staan bij hoofdbadmeesters, dacht ik. Uiteindelijk A en B gehaald en zwemmen blijkt na jaren toch wel leuk. Rugzwemmen is trouwens nog altijd stom want je ziet niet waar je naar toe zwemt.

Nu zie ik iedere vrijdagmiddag dus ook allerlei badmeesters- en juffen. Ik kan niet zo goed zien wie nu de hoofdbadmeester is. Waarschijnlijk hebben ze een badmanager. De gewone badjuffen en-meesters zijn gewoon lief. En geduldig. En zorgen ervoor dat het 'andere kind' volgende week gewoon weer blij in het water spartelt. Goedzo.

Kijkles. Of Zwemles week 5

En zo mijn eerste Kijkles.  Dat betekent dat je dus het láátste kwartier van het zwemlesuur op de láátste zwemles van de óneven maand mag kijken. Niet achter het raam, want daar is immers maar 1 tafeltje waar je met goed geluk naar het kleuterbadje kan kijken. Nee, we mogen gewoon aan de rand van het zwembad, op de bank, zonder raam ertussen.

En ‘we’ zijn ouders. Maar ik zie ineens  ook allerlei grootouders, zusjes en grote broers. De bedoeling is kijken. Observeren.  Wat kan mijn kind al? Maar vooral voor sommige ervaren ouders: de juf aanspreken op het feit dat zijn kind toch écht wel een badje verder kan. Heeft de juf dat dan zelf niet in de gaten? Moet ze maar es kijken. En thuis in het bad kan hij het écht!   Goed. Druk dus op zo’n kijkles.

Eerlijk is eerlijk, ik kijk mijn ogen uit. Ik zit écht iedere week achter het raam maar heb geen flauw idee wat mijn dochter allemaal kan. En nu zie ik dat ze zonder moeite onder water duikt om een ding van de grond te halen. En ze drijft gewoon, op haar rúg!  Mijn dochter doet goed haar best. Samen met dochter van Buur luisteren ze goed naar de juf. Een Jongetje niet. Zijn moeder kijkt dan ook niet op de kijkles,  maar corrigeert. ‘Nee zoon, dáár naar toe’ ‘Niet spetteren, zoon!’ ‘Spring maar!’ ‘Het is niet eng!’ En de juf…. die gaat stoïcijns door met het voordoen van een krokodil, op de kijkles.

En ik ben ondertussen supertrots op wat mijn dochter allemaal kan. Toch de juf maar es aanspreken op het feit dat mijn dochter al zéker een badje verder kan. Maar goed, daarvoor moet ik wachten op de laatste zwemles van een oneven maand. Ik weet eigenlijk niet of dat ook voor de oneven jaren geldt.