Afscheid. Of zwemdiploma C.

November 2013.

En toen was het papiertje binnen waarop stond dat Dochter voor C moest afzwemmen. C. Dat is best goed. Dan kun je bij ons in de Linge vallen, zonder dat er direct paniek hoeft uit te breken. C. Het hoogst haalbare bij de zwemles. Dochter ondergaat de voorbereiding gelaten.  Ze doet namelijk precies wat de juf zegt. Door het gat van 9 meter zwemmen. Dus doet ze dat. Vaak kwam ze verontwaardigd thuis dat ze geen lucht meer had, maar ja. Ze moest door het gat. En dan doe je dat dus.

Alvast voorbereidend op de loze woensdagmiddagen vroeg ik of ze misschien door wilde gaan met zwemmen. Ze was enthousiast. Dat wilde ze wel. Graag zelfs. Ik opperde dat we dan eens gingen kijken bij de zwemclub. Maar nee. Dat was niet de bedoeling. Ze wilde opnieuw beginnen. Met bandje Geel, in het pierebadje. Dat leek haar wel wat. Maar dit terzijde.

Pake, Beppe, nichtje, Vader en Moeder zaten aan de rand van het zwembad. Heet was het. De afzwemkindertjes zaten keurig op de bank. Ze hadden inmiddels al 2 x eerder afgezwommen. Met succes. Twee vertrouwde juffen legden alles uit. Met een lolly in haar mond, legde een juf nog even uit tot hoever ze door moesten zwemmen. Kinderen nemen dat aan, zelfs van een juf met een lolly in haar mond. Raar. Een juf met een lolly in haar mond. Mijn kinderen leren dat je niet iets in je mond mag hebben tijdens het sporten. Laat staan lolly’s. Maar de juf had dat dus wel. Eerlijk is eerlijk, ze was nog goed verstaanbaar. Luid en duidelijk sommeerde ze de kinderen door te zwemmen na de klim over de mat. Dat stond diploma C in ieder geval niet in de weg.

Steeds als Dochter voorbij ons liep, keek ze trots. Wij toeschouwers ook dus. De negen meters waren niet zo spannend als de zeven bij het B-diploma. Deze kinderen hebben echt wel wat meer in hun mars. Iedereen haalde het in één keer.

Het was een beetje raar. Eén jaar en drie maanden iedere week in het zwembad.  Met al onze gewoontes, eerst met Buuf, daarna met een andere Buuf, Jongetje, Buurmeisje. Zal ik het missen? Dat niet. Zoon is ook begonnen, dus het blijft voorlopig nog wel even. Voor nu ben ik trots op mijn dochter met haar C. Zij was ook blij,  al was het alleen maar om het zakje chips dat ze nu eindelijk een keertje na het zwemmen mocht hebben.  

Jongetje. Of Zwemdiploma B

Net 4 weken na A, mag Dochter voor haar B-diploma afzwemmen. Ondertussen weten we hoe het werkt.  Het enige spannende is Het Gat. Kinderen moeten 6 meter onder water zwemmen om door een gat te moeten.  De lange rij kinderen moeten één voor één van de kant duiken. Om zo één voor één door het gat te gaan. Om zo één voor één applaus te ontvangen van de toeschouwende ouders.

Jongetje moest ook. Hij kan goed duiken en goed onderwater zwemmen. Maar, zoals een klein beetje verwacht: Hij gaat op het moment suprême niet door het gat. Geen applaus voor Jongetje.

Juf gebaart Jongetje uit het water te komen en hij mag zich weer in de rij voegen. Nog een keer. Het is stil in het zwembad. Hij duikt, zwemt onder water en gaat weer net voor het gat boven water.  Geen applaus voor Jongetje.

Dochter is aan de beurt. Dochter zit bij Jongetje in de klas en voelt zich  verbonden met hem. Des te spannender voor ons. Dochter duikt, zwemt onder water, door het gat. Applaus voor Dochter. En ik fluit op mijn vingers. Dat hoort ze en ze straalt.

Jongetje mag nog een keer. Weer komt hij voor het gat naar boven. Moeder gebaart hem door te zwemmen, alsnog even het gat door. Schamel applaus voor hem,  maar hij  weet wel beter.

Als de kinderen bij hun ouders aan de kant staan om zich klaar te maken voor het laatste diploma-onderdeel, mag Jongetje het nóg een keer proberen. Hij duikt, zwemt onder water en zwemt dóór het gat voor hij weer naar boven gaat. Groot, groot applaus voor Jongetje. Ook nu fluit ik op mijn vingers. Hij hoort het waarschijnlijk niet. Hij is blij.

In de auto terug naar huis, mét zwemdiploma B én chocoladeletter, vertelt dochter dat Moeder van Jongetje tranen in haar ogen had. “Ze huilde van blijdschap”, wist ze te vertellen. Dat zou kunnen kloppen ja. Maar vást ook van trots, op Jongetje. Omdat hij steeds weer de moed kon opbrengen om het steeds weer te proberen. 

En vást, heel misschien, vást ook van dankbaarheid voor de juffen. Zij maakten hem een jaar lang mee, iedere week in het zwembad. Zij kennen hem. En nu, tijdens  het Diploma B-afzwemmen, doordrenkt van strenge protocollen, hebben de juffen hun verworven inzicht gebruikt.  Ze wéten dat hij goed kan duiken en zwemmen, ook onder water. En dat hebben ze hem vandaag laten zien.  Hulde, alweer voor de juffen. En voor Jongetje.
 

De Waarneming. Of Zwemdiploma A

Eind oktober. En ja hoor, het A diploma in zicht. Vader ging met dochter mee. Ik was met zoon naar Leeuwarden. Leeuwarden is ver van Geldermalsen, zeker als er wordt afgezwommen. Niets vermoedend deden wij dat wat we moesten doen in Leeuwarden. Ondertussen kreeg ik berichtjes door. Vader begon te zweten:  Dochter moest uit het bad komen, met een Juf praten en als enige nog een keer een baantje zwemmen. Daarna zei de juf nog wat tegen haar. ‘Bloedstollend’, appte Vader.  Dochter moest nóg een baantje zwemmen. Als Enige. Vader had al bedacht dat er zo nu en dan toch wel eens iemand moest zakken. Anders zou de zwembond de kwaliteit van zwembad Geldermalsen ook ongeloofwaardig vinden,  zo dacht Vader. De waarschijnlijkheid was groot dat dat dan uitgerekend Dochter zou zijn.

Ondertussen, in Leeuwarden, had ik er vrede mee. Het was misschien ook wel eens goed voor Dochter om niet altijd alles in één keer te kunnen. Het kwam mij wel erg goed uit dat ik ver weg was en dat Vader dat dan even zou uitleggen.  Maar niets van dat al. De volgende app was een foto van de diplomabrief. Ik was trots. Dat leermoment zou later wel komen.

Vader was opgelucht en wilde in de auto toch even informeren naar wat de juf gezegd had. Dat wist dochter niet meer.  ‘Maar waarom moest je dan nog 2 baantjes zwemmen?’ , probeerde Vader voorzichtig. ‘Oh, ik denk dat ze vond dat ik zo mooi kon zwemmen, dat ze het gewoon nog een keer wilde zien”.

Eén gebeurtenis met twee totaal verschillende waarnemingen. Mijn dochter denkt voorlopig gewoon dat ze alles kan en de beste is. Hoe houden we dát erin?

Altijd al gekund. Oftewel zwemles week 25

Na de Extra Les weer in het gewone lesgroepje. Nu met een heus Groen Bandje. Voor diegenen die dat niet weten: Groen is voorbereiding op het A-Diploma. En dat is nogal wat.

Achter het raam zie ik hoe Dochter het goed doet, zich als een vis in het water beweegt en ik besef dat zo’n cursus-haal-je a-en-b-diploma-in-3-weken-snelcursus niet goed is. Ik heb het idee dat het beklijft: Langzamer hand behoort het zwemmen tot haar fundamenten. 

Alleen beseft ze dat zelf niet.

Dochter is iemand die alles direct in 1 keer goed wil doen. Dat doet ze vaak ook. Lezen, rekenen gaat haar erg snel af. Na 1 of hooguit 2 x uitleggen kan ze het en gaat ze zelf verder. Tot het wat moeilijker wordt. En ze boos wordt omdat ze het niet na 1 x uitleggen zelf kan. Echt boos. Het attribuut waarmee geoefend wordt, smijt ze door de kamer, vergezeld met de leus: "ik doe dat nooit, nooit, nee, echt nooit meer!". 

En dan leggen we haar -steeds weer geduldig- uit dat je voor alle dingen moeten oefenen voor je het echt goed kan. Net zoals bij het zwemmen. " Dat kon je toch ook niet meteen?" Ooooh jawel! Dat hadden we echt verkeerd. Dochter kon vanaf dag 1 al direct perfect zwemmen. Eerst in het ondiepe bad en nu in het diepe bad. Zich niet beseffende dat we al weer 10 maanden week in week uit naar dat zwembad in Geldermalsen gaan, zodat ze nu op dit niveau is.

Nee. In haar beleving niet. En dat is mooi. Dat pleit weer voor de zwemjuffen. 

Het Badpak. Of Zwemles week 24

Na een twee volle weken iedere dag in een zwembad te hebben doorgebracht, ging Dochter vol goede zin (as usual) naar de zwemles. De juf zou wel opkijken, nu ze zo lang onderwater kon, en zelfs allerlei zaken van de bodem kon opduiken. En als er nog tijd voor was, zou de juf vast wel willen zien dat ze 10 meter onder water kan zwemmen en de koprol voor en achteruit kan.

Vader achter het raam, Dochter in het zwembad. Toen Dochter enthousiast kwam aanlopen, stuurde de juf Dochter direct naar een ander groepje. Een Minder-Ver-Groepje, om precies te zijn. Aangezien Dochter alles wat met zwemmen te maken heeft leuk vindt, maalde ze hier niet om. Vader vanaf achter het raam, fronste zijn wenkbrauwen maar maakt zichzelf al gauw wijs dat het onderdeel van het lesprogramma was.

Toen bleek dat Dochter niet door was naar Het Volgende Bandje, iets wat we al weken hadden verwacht maar door allerlei omstandigheden niet door kon gaan , werd Vader assertief. Bij het zichzelf voorstellen schrompelde de juf ineen: ze realiseerde zich ineens dat ze een fout gemaakt had. Ze had Dochter voor Ander Meisje aangezien. Tja, dochter had dan ook een nieuw badpak aan…

De echte zwemles mag ingehaald worden. Een prettige oplossing van Laco. Maar Dochter mag van ons voorlopig niet meer van badpak wisselen, noch naar de kapper gaan. Dat schept verwarring.

Nog maar niet aan denken. Of Zwemles week 23

De trein had geen vertraging. Ik had er zeven minuten over gefietst – als een gek- , stalde mijn fiets en rende naar binnen:  Het Zwembad in Geldermalsen. Nog net op de tijd voor de kijk-tien-minuten. Die kijk-tien-minuten die nu iedere week plaatsvinden en die ik ooit heb verfoeid. Maar eerlijk is eerlijk; was er nu heel er blij mee. Ik had namelijk  Dochter al een paar weken niet zien zwemmen.  

En als bonus had ik ook nog tijd voor Achter Het Raam. Daar viel ik midden in een gesprek tussen Buur en Vader:  “Kijk, nou doet ie het weer”.  Ik keek door het raam naar Dochter in het zwembad. Ik zag niets opvallends. In ieder geval niet iets dat op “doet ie het weer” zou kunnen slaan.  Met “wattan?” deed ik een poging om weer helemaal bij te kunnen zijn van wat er in de afgelopen drie kwartier besproken was.  Maar ook na de uitleg herkende ik het niet. Ik was een buitenstaander geworden in die paar keer dat ik niet meer achter het raam met Buur over Belangrijke Zaken kon spreken. Een gemis, realiseerde ik me.  Wat nou als Dochter haar diploma haalt? Hoe moet het dan met de Belangrijke Zaken? Zo heel lang kan dat niet meer duren. Dochter is net overgegaan naar Bandje Blauw. Dat is best ver: bijna oefenen voor het afzwemmen voor het A-diploma. Gelukkig  zitten B en C ook nog in het zwemsysteem.

Rode badpakjes. Of Zwemles week 20.

Tja. Je bent er een keer niet bij en het loopt hélémaal mis. Een moeder die druk bezig is met haar eigen bedrijf terwijl haar dochter zwemles heeft, is vragen om teleurstellingen, dat blijkt.

Vader-de-niet-onverdienstelijke-zwemmer was deze keer mee. Thuis vertelde hij vol trots over de prachtig uitgevoerde slagen en over de meerdere thumbs-up die Dochter van de Zwemmeester kreeg. Ja, de Zwemmeester. De Zwemjuf was er dit keer niet. Misschien was ze verplicht op een lezing over veranderende inzichten in zwemsystemen.  Of had ze die avond ervoor ruzie met haar man omdat hij áltijd op vrijdag hun kinderen moest doen. En dat zij het dan nu voor één keer deed zodat hij nu naar de maandborrel kon. Of misschien was ze wel ziek. Ik weet het niet. Maar in ieder geval, er was nu een heuse Zwemmeester. Spannend voor Dochter, maar wat dééd ze het goed. Zelfs Jongetje dat normaal áltijd op zijn rug gaat zwemmen terwijl er gesommeerd wordt dat op de buik te gaan doen, en dat áltijd De Meisjes natspettert terwijl de juf wat uitlegt, was deze les de held. Hij mocht alles voordoen. En hij kon het ook, vond Dochter.

Vol verwachting logden we ’s avonds in op de Juffensite. Die met die krokodilletjes. Vorige keer was er niets veranderd. Maar nu, na deze briljante les, zouden we vooruitgang boeken. Wat een teleurstelling toen we ons gebruikersnaam en wachtwoord hadden ingevoerd:  er was géén vooruitgang geboekt. Die thumbs-up golden wellicht puur ter motivatie en Vader heeft er geen verstand van. Of wist de Zwemmeester eigenlijk niet precies wie nou wie was?  Dat snap ik. Als ik achter het raam zit, zie ik ook allemaal meisjes met staartjes en rode badpakjes.