Makroni. Of Zwemles week 2

Stel, je bent bezig bent met het opzetten van een eigen onderneming. En je hebt net een goede sessie gehad.  Dan wil je thuis dóórgaan met de laatste inspiraties op papier te zetten. Maar dat gaat niet. Het is immers Vrijdagmiddag. En Vrijdagmiddag is er zwemles in Geldermalsen.

Buur haalt me op van het station Geldermalsen en heeft een auto vol uitgelaten-we-gaan-naar-zwemleskinderen mee. We zijn vroeg, dus hebben geen last van een kleedkamer vol evenzo uitgelaten kinderen. We schuiven onze kinderen door de zware plastic slierten en nemen snel onze plek voor het komende uur in: achter het raam. Kopje thee en hebben het over belangrijke zaken. Totdat Buur wordt geroepen door juffrouw Ans. Buur moet meekomen. Schoenen uit, sokken uit en met Kind mee naar het toilet. Diarree. 

Ondertussen hoor ik het weekmenu van het groepje dames naast mij aan. Ik luister graag naar eetverhalen, ook achter het raam van het zwembad.  Mevrouw 1 zweert bij Makroni. Makroni lusten ze bij haar allemaal. Oooh, nee, bij mevrouw 2 niet. De jongsten lusten wél makroni, de oudsten lusten géén makroni. Daaruit blijkt dat ze minstens 4 kinderen heeft. Aan hun rokken, haardracht en parelketting te zien, klopt dat ook.  Dan zijn ze er na een tijdje uit: iedereen lust wel eens iets niet.

Na zwemles eten we bij ons: Buur plus man plus kinderen eten mee. Mijn man heeft een grote schaal góddelijke zelfgemaakte lasagne gemaakt. Het aan-de-zijkant-gescheurde-pak bloem bewijst dat zélfs de bechamelsaus van eigen makelij is. Eén kind lust het niet. Die had vast liever macaroni. Misschien ga ik volgende week aan de dames vragen welk merk zakje-saus ik moet hebben.