Net op het moment dat ik weg wil gaan en tevreden denk dat
ik nu eens vroeg bij mijn opdrachtgever kan verschijnen, loopt mijn dochter de
trap af. Verwilderd in haar pyjama met een zelfgemaakte ketting om. “Het is
vandaag een bijzondere dag voor mij” deelt ze mee. Wat mis ik? Ze is niet
jarig. Een belangrijke cruciaal-voor-je-leven-toets
op school? Haar eerste navelpiercing? “Het is vandaag mijn eerste zwemles”.
Gelukkig gaat het buurmeisje ook naar De Eerste Zwemles en
zo zitten buur en ik op het bankje langs de rand van het zwembad. Want dat mag
de eerste keer, de eerste 10 minuten. Dat we naast elkaar zitten versterkt onze
trotse uitingen “Ooooh, moet je zien, ze gaan zomaar onder water!”, “Kíjk dan!” alsof we wat anders zitten te
doen daar. De kinderen moeten heen en weer lopen in verschillende
gedaantes: een dolfijn die onderwater dompelt
of een reus die met grote stappen door het water loopt.
Dus vanaf nu zit ik dus Anderhalf Jaar Lang Iedere Vrijdagmiddag
in het zwembad. In de wachtruimte achter het raam. Met een foezelig tapijt en
een dito bar. En ik ben niet de enige. Naast Buur en ik zitten er nog minstens 20 ouders ( en/of
verzorgers. Geachte ouders en/of verzorgers). We kopen een kopje thee. Dan zie ik daar een vader op een barkruk die óf bouwvakker is óf zijn huis aan het
verbouwen is ( zelf!). Met een biertje.
Hij ziet er tevreden uit. Ik had zo de barkruk naast hem kunnen pakken. En dan had ik ook een biertje gedronken. En
dan nog één. En dan hadden we een portie bitterballen besteld. Maar ik loop
langs hem en pak de theedoos van de bar.
Gelukkig kent Buur mijn geografisch onvermogen en zij zorgt
ervoor dat ik aan het einde van de les met opengeslagen handdoek in de
kleedkamer mijn dochter liefdevol sta op te wachten. De júíste kleedkamer.
En daarna frietjes eten. Bij Buur. Omdat het een bijzonderde
dag is. Maar Dochter eet niks, zij heeft buikpijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten