Zo'n moeder. Of zwemles week 17.

Voor de degenen die het nog niet wisten: we mogen dus niet alleen de laatste, maar ook de eerste 10 minuten aan de rand van het zwembad zitten. Onzin eigenlijk. Maar goed, deze keer maakte ik gebruik van die regel en ging ook ik de 1^e 10 minuten kijken.  Toen Dochter haar kurkje om deed, zag ik dat het vrij los om haar buik hing. Ik weet uit ervaring dat je je gaat ergeren aan het materiaal. Dat je je dus ook niet kan concentreren op de activiteiten die maken dat je een uitstekende prestatie neerzet. Dus gebaarde ik dat haar kurkje strakker moest. Dat deed ze niet. Sterker nog, toen ze dichtbij was, probeerde ik zelf haar kurkje strakker te krijgen. Het lukte niet en ze wilde het ook niet.  



Ik ging met Oma van Buurkind theedrinken. (Buur moest zo nodig naar Rome. Prima. Maar dat dat dan ook nog op een vrijdag moet...) De laatste 10 minuten mochten we ook weer kijken dus. Dochter wuifde weer naar mij en riep vrolijk dat haar kurkjes net bij haar enkels hingen. Een “zie je wel”, kon ik nog net inslikken. Ik  besloot namelijk om op een meer verantwoorde manier mijn gelijk te krijgen. “En, zwom het lekker?” vroeg ik.  Hier stopte onze conversatie. Dochter draaide zich om en keek naar het zwemmen van de andere kinderen en ze luisterde naar de Juf. Kortom: ze had aandacht voor de zwemles. En niet voor haar moeder die tijdens die 10 minuten tot op detailniveau en zelfs met gebaren zich bemoeide met de zwemles. Beseffend dat ik nét Zo’n Moeder was, ging ik met enige schaamte zitten op het zwembadbankje.

 Pfoeh, best confronterend, die kijk 10-minuten.