Weer te laat bij het zwembad. Snel kind badpak aandoen, door
de slierten, net op tijd staartje indoen en hop achter het glas. Buur zit al
te wachten met een kopje thee met haar twee andere kinderen.
We bespreken weer Belangrijke Zaken totdat mijn oplettende andere
Buurkind opmerkt dat Dochter al in het
diepe bad zit. Op zich is dat geen opwindend nieuws. Ik wist natuurlijk sinds
vorige week dat ze in zo’n raar zwemparadijs van een dito stijle glijbaan in het diepe durfde te roetsjen. Nou,
dan moet springen in het diepe in Geldermalsen, zónder rare glijbaan, óók nog wel lukken.
Maar goed, de shock was dat we dus voortaan iedere
vrijdagmiddag, nog iets minder dan anderhalf jaar lang, onze kinderen kunnen zien tijdens de zwemles. Tot zover prima, immers, dat wilde ik zo
graag. Maar dochter kan óns ook zien. En dat betekent dat als zij kijkt, en wij dus niet
kijken omdat we het over belangrijke zaken hebben,dat dát dan weer zielig is.
En dat wil je eigenlijk niet. Dus kijk je steeds met een half oog naar het
zwembad en luister je daardoor met een half oor naar de Belangrijke Zaken van
Buur. Of snijd je zelf een Belangrijke Zaak aan en weet je dus vervolgens eigenlijk
niet meer wat je nou wilde zeggen omdat Dochter op dat moment net aandoenlijk
zwaait.
Het wordt er niet gemakkelijker op, zo’n Dochter die plezier
heeft op de zwemles in Geldermalsen en daardoor ook nog eens bevordert naar
diepere baden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten