Het is feest. Buurkind en dochter mogen eindelijk weer op hetzelfde tijdstip zwemmen. Alles wordt weer gewoon: Buurkind heeft vooraf buikpijn die tijdens het zwemmen en lachen met Dochter in het water weer vergeten wordt. Dochter voert als eerste de opdrachten uit, voorzien van lollig bedoeld commentaar. Buur en ik zoeken gelukzalig ons plekje weer op. Met kopje thee en hebben wij het gewoon weer over Belangrijke Zaken.
We zien onze juf ineens bij het grote bad, het bad dat je wėl kunt zien en waar onze kinderen niet zwemmen. Wat doet onze juf daar? En zolang? Ze hoort continu bij de kinderen te zijn om op te merken hoe ónze kinderen met grote sprongen vooruitgaan. Ze hoort versteld te staan van de kracht van Buuurkinds benen, ze herinnert ineens weer levendig waarom ze zwemjuf is geworden als ze ziet hoe Dochter de perfecte schoolslag maakt. Zo iets. Maar nee. Aan het einde van de zwemles krijgen twee kinderen een briefje mee waarop staat dat ze door mogen naar een ander badje. En dat zijn onze kinderen dus niet. Hoe kan dát nou! En we zijn nog wel zo objectief, zo samen achter het raam. Denken we.
Thuis wachten er weer frietjes en sla en eten we weer met zn allen. Omdat het feest is. En alles is weer gewoon: dochter ligt met buikpijn op de bank en hoeft geen frietje. En zij gaat morgen gewoon weer zwemlesje spelen, op het kleed en zij is de juf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten